Αυτοάνοσα νοσήματα

Τα αυτοάνοσα νοσήματα προκαλούνται από τη λανθασμένη ή υπερβολική στάση του ανοσοποιητικού συστήματος απέναντι στον ίδιο τον οργανισμό, με αποτέλεσμα να επιτίθεται στον εαυτό του και να καταστρέφει τα κύτταρα, τους ιστούς και τα ζωτικά του όργανα.

Το ανοσοποιητικό σύστημα είναι ένα πολύπλοκο δίκτυο από κύτταρα και χημικές ουσίες, που υπό φυσιολογικές συνθήκες προστατεύει τον οργανισμό από τις λοιμώξεις που προκαλούν ιοί, βακτήρια και μικροοργανισμοί όταν εισβάλουν σε αυτόν. Στις περιπτώσεις οργανισμών που εμφανίζουν αυτοάνοσο νόσημα, το ανοσοποιητικό σύστημα στρέφεται εναντίον του εαυτού του, γίνεται υπερδραστήριο, δεν ανέχεται τον εαυτό του και του επιτίθεται. Επειδή ενδέχεται να προσβληθεί οποιοδήποτε σημείο του σώματος, οι ιατρικές ειδικότητες που συμβάλλουν στην αντιμετώπισή τους ποικίλουν. 

​

Οι παράγοντες οι οποίοι συμβάλλουν στην υπερδραστηριότητα του ανοσοποιητικού συστήματος είναι περιβαλλοντικοί, γενετικοί, ορμονικοί και νευροψυχολογικοί. Πάνω από 80 αυτοάνοσα νοσήματα παγκοσμίως αποδίδονται σε κυτταρικούς παράγοντες σε ποσοστό 30%, ενώ το 70% οφείλεται σε περιβαλλοντικούς και ψυχολογικούς.

​

Τα αυτοάνοσα νοσήματα δεν μεταδίδονται από τους ασθενείς σε άλλους ανθρώπους, όπως συμβαίνει με τις λοιμώξεις. Δεν σχετίζονται με το σύνδρομο επίκτητης ανοσοανεπάρκειας (AIDS) ούτε αποτελούν κάποια μορφή καρκίνου.

​

Τα αυτοάνοσα από τη στιγμή που θα εμφανιστούν στο άτομο θα παραμείνουν ως χρόνιες παθήσεις και θα χαρακτηρίζονται από εξάρσεις και υφέσεις.

​

Τα πιο συνηθισμένα αυτοάνοσα νοσήματα είναι ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, η νόσος Crohn, η ελκώδης κολίτιδα, η πολλαπλή σκλήρυνση (σκλήρυνση κατά πλάκας), η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η ψωρίαση, η νόσος Graves, το σκληρόδερμα, η αντιδραστική αρθρίτιδα, ο διαβήτης τύπου 1.